Sanctuary Thessaloniki eightball Παρασκευή 20/03/2015

Μην έχοντας καταφέρει να παρακολουθήσω την πρώτη συναυλία των sanctuary στην χώρα μας (2011) στην reunion περιοδεία τους, αλλά και έχοντας 10 χρόνια να παρακολουθήσω τον warrel dane ζωντανά (nevermore 2005) , ήταν σίγουρα μονόδρομος το να δώσουμε το παρόν στην συναυλία του αγαπημένου αυτού συγκροτήματος στην συμπρωτεύουσα .

Xωρίς υπερβολή με το που ανακοινώθηκαν οι ημερομηνίες, μετρούσαμε αντίστροφα τις μέρες για να έρθει επιτέλους η στιγμή αυτή.

Ειδικά μετά το σπουδαίο (και παραγνωρισμένο) νέο άλμπουμ τους “the year the sun died” , οι προσδοκίες, αλλά και η επιθυμία για το εν λόγω live είχαν ανέβει κατακόρυφα.

Και σε αυτό το σημείο , ας μου επιτραπεί να κάνω μια παρένθεση για το εν λόγω άλμπουμ:

Θες τα χρόνια που πέρασαν από την διάλυση τους; Θες ότι «πάγωσαν» οι nevermore;

Μήπως επειδή ο warrel είχε αφήσει τις τσιρίδες για χρόνια και φανήκαν να τον ζορίζουν στις συναυλίες του 2011;

Δεν είχα τεράστιες προσδοκίες για τον δίσκο.

Με το που κυκλοφόρησε όμως στο you tube το “arise and purify” , ενθουσιάστηκα και με το που απέκτησα και τον δίσκο, επιβεβαιώθηκε η άποψη μου ότι οι sanctuary επέστρεψαν δυνατοί και με δισκάρα.

Έκπληκτος όμως άκουσα αρκετούς να μιλούν για πολύ «nevermore» ήχο , ή ”καλό ,αλλά όχι σαν τα παλιά” κλπ.

Εκτός του ότι τα σχήματα είναι αλληλένδετα (nevermore - sanctuary) , αλλά και ότι ο δίσκος, είναι και ακούγεται sanctuary, θέτω το εξής ερώτημα:

Μήπως η παρελθοντολαγνεία μας έχει καταβάλει σε τέτοιο βαθμό ώστε να χάνουμε το παρόν και όσα αυτό έχει να μας προσφέρει;

Γιατί πρέπει πάντα να αγιοποιούμε το «παλιό» και να απαξιώνουμε το νέο, εωσότου παλιώσει και αυτό;

Τέλος παρένθεσης…

Φτάνοντας λοιπόν στο eightball club και τελειώνοντας το σετ τους οι καλοί black fate, ο κόσμος είχε αρχίσει ήδη να μαζεύεται για τα καλά και ο χώρος έδειχνε να γεμίζει.

Με το intro “ad vitam aeternam” να ακούγεται από τα ηχεία , τα μέλη των sanctuary ανέβαιναν ένα-ένα την μικρή σκηνή του eightball μέσα σε κλίμα αποθέωσης.

Και το live ξεκινά με το φοβερό “arise and purify”.

Αυτό που γίνεται δεν περιγράφεται . Ο κόσμος να χοροπηδά και να τραγουδά σαν τρελός, o warrel να τσιρίζει στο ρεφρέν σαν έφηβος και η περίσσια όρεξη της μπάντας να μην αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης.

Στα καπάκια “let the serpent follow me” από το νέο άλμπουμ και εδώ διαπιστώνουμε ότι τα νέα κομμάτια ακούγονται ακόμη καλύτερα ζωντανά.

Με το τέλος του τραγουδιού, ο dane καλησπερίζει το κοινό και προλογίζει το επόμενο κομμάτι ,θυμίζοντας μας πόσο επίκαιρο είναι ακόμη και στις μέρες μας το στιχουργικό περιεχόμενο του “seasons of destruction”.

Άψογη εκτέλεση και εδώ με την μπάντα να αρχίζει γρήγορα- γρήγορα το “die for my sins”.

Αυτό που έγινε στο εν λόγω κομμάτι δεν αποτυπώνεται με λέξεις.

Τα mosh pits στο αποκορύφωμα , stage diving από παντού , ο lenny Rutledge να χτυπιέται σαν μικρό παιδί και ο dane να κάνει ερμηνεία ζωής. Ούτε ο πιο αισιόδοξος δεν περίμενε να ακούσει τέτοιες τσιρίδες από τον warrel.Αρκεί να αναφέρω ότι στο μισό κομμάτι δεν μπορούσα καν να σταθεροποιηθώ από τον χαμό που επικρατούσε.

Η ίδια κατάσταση συνεχίστηκε στο κορυφαίο “battle angels” με τον dane να βουλώνει τα στόματα με την καταπληκτική του ερμηνεία.

Η συνέχεια μας επιφύλασσε αρκετά ακόμη κομμάτια από το νέο δίσκο, και πιο συγκεκριμένα τα σπουδαία “exitium” , “question existence fading” και τα καταπληκτικά “frozen” και the “year the sun died” ,στο οποίο πιστεύω ο warrel έκανε κατάθεση ψυχής. Προσωπικά θεωρώ πως ήταν μια από τις καλύτερες στιγμές τις συναυλίας.

Από το Refuge denied ακουστήκαν ακόμη τα κλασικά “white Rabbit “(η γνωστή διασκευή σε Jefferson airplane), “sanctuary” και το “soldiers of steel”, στα οποία ο κόσμος ανταποκρίθηκε ιδιαίτερα θερμά.

Από το “into the mirror black” , το ομώνυμο (“mirror black”) συγκίνησε, ενώ η συναυλία έκλεισε μέσα σε κλίμα πανζουρλισμού με το “future tense” το οποίο προκάλεσε τον αναμενόμενο πανικό.

Και εδώ ήρθε η στιγμή για το καθιερωμένο encore όπως δήλωσε και ο dane.

Μονό που, όπως είπε, δεν υπάρχει backstage για να μπουν και να ξαναβγούν, οπότε θα παίξουν κατευθείαν, ενώ ο Sheppard άρχισε να παροτρύνει τον κόσμο να φωνάζει “we want more”.

Η μπάντα, δεν σταμάτησε να δίνει χειραψίες , με τον warrel να δηλώνει πως δεν του αρέσουν τα festivals και προτιμά τα clubs για να μπορεί να βλέπει και να νιώθει τον κόσμο.

Σε αυτό το κλίμα αποθέωσης ο lenny Rutledge ξεκινά το “taste revenge” και το club στην κυριολεξία κοντεύει να φύγει από την θέση του ! χαμός!

Με το τέλος του κομματιού ο Shepard έκανε crowd surfing και μέσα σε χειροκροτήματα η συναυλία έλαβε τέλος.

Αν και θα ήθελα ένα-δυο τραγούδια ακόμη, η συναυλία ήταν καταπληκτική.

Τα καινούρια κομμάτια ακούγονταν ακόμη πιο σπουδαία και η μπάντα έπεισε για τα καλά για την επιστροφή της.

Η απόδοση όλων ήταν άψογη και ο νέος κιθαρίστας nick cordle ανέλαβε επάξια την αντικατάσταση του σπουδαίου Brad Hull, ενώ οι lenny Rutledge και Dave Budbill (τύμπανα) κάθισαν για αρκετή ώρα μετά το live στο club με τους οπαδούς.

Αυτός που έκλεψε όμως την παράσταση ήταν ο warrel dane.

Ο άνθρωπος αυτός σε αυτή την ηλικία, δείχνει να “το έχει” για χρόνια ακόμα.

Άνετος , θεατρικός με τις γνωστές psycho γκριμάτσες του, όρισε τον απόλυτο metal front man –ερμηνευτή. Τι και αν σε κάποια σημεία / τραγούδια ζορίζεται ή δεν τα αποδίδει με τον ίδιο τρόπο όπως παλαιοτέρα;

Η ουσία είναι ότι ακόμη και τα πρόσφατα και πολύ καλά, βίντεο που είχαμε δει, δεν παρουσίαζαν ούτε στο ελάχιστο τον warrel που είδαμε εμείς.

Όπως είπε και ένας φίλος μετά το live “αν αυτός τραγουδάει έτσι στα 50φευγα του, τότε στα 30 του πως ήταν” ;

Ελπίζω και πιστεύω σε ανάλογη δισκογραφική συνέχεια από τους sanctuary.

Και φυσικά, όταν μας ξαναέρθουν με το καλό, θα είμαστε πάλι εκεί!

Γιώργος "Marooned"