IRON MAIDEN 90's 1989 - 1990 Α' ΜΕΡΟΣ

Δεν θα βαρεθώ ποτέ να ακούω τα αριστουργήματα των iron maiden στα 80s.
Είναι η περίοδος  που οι Βρετανοί κυκλοφόρησαν  τα σπουδαιότερα άλμπουμ τους.
Δεν πρόκειται ούτε καν να σταματήσω να θαυμάζω τα υπέροχα εξώφυλλα που ζωγράφισε ο Derek Riggs για τα άλμπουμ και singles εκείνης της εποχής, ούτε και θα αμφισβητήσω ποτέ την σπουδαιότητα αυτής της δεκαετίας.
Σίγουρα όμως έχω κουραστεί να διαβάζω για αυτή τη πρώτη δεκαετία των iron maiden.

Έχω βαρεθεί να διαβάζω για το πόσο σπουδαία ήταν τα πρώτα εφτά άλμπουμ τους και ποσό ιστορικός ήταν ο live δίσκος τους την δεκαετία του 80, όταν οι αναφορές αυτές, επισκιάζουν την μετέπειτα πορεία του συγκροτήματος.
Γιατί οι iron maiden έχουν και ανάλογη ποιοτική πορεία και στα 90s, και μια απλή αναδρομή σε αυτή τη δεκαετία, είναι ικανή να μας θυμίσει γιατί είναι η μεγαλύτερη heavy metal μπαντα…



…αλλά καλύτερα να ξεκινήσουμε την αναδρομή αυτή ένα χρόνο πριν…


1989:

Οι maiden βρίσκονται στο πιο υψηλό σημείο της καριέρας τους.
Μόλις έχουν τελειώσει από την «seventh tour of a seventh tour» και έχουν στρογγυλοκάτσει στην κορυφή της  δημοτικότητας τους.
Είχε έρθει όμως η ώρα για ένα διάλειμμα , φορτίζοντας της μπαταρίες τους, προτού προχωρήσουν στην νέα δεκαετία..
Σε αυτό το διάστημα ο Dave Murray ξεκινούσε μια νέα ζωή στην χαβάη με την νεοσύστατη οικογένεια του, ενώ ο «αρχηγός» Steve Harris , δούλευε πάνω στο editing του επερχόμενου τότε “Μaiden England” video.
Οι Dickinson και Smith πάλι, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, θα δοκίμαζαν την τύχη τους σε προσωπικές κυκλοφορίες, και οι κινήσεις τους   θα επηρέαζαν , και σε μεγάλο βαθμό όπως αποδείχτηκε, το μέλλον των maiden…

Οι υπεύθυνοι της ταινίας “nightmare on the elm street”  ζήτησαν από τον rod Smallwood (manager των maiden) να βρει κάποιον που να μπορεί να γράψει ένα τραγούδι για το soundtrack αυτής και εκείνος απευθύνθηκε  στον Bruce , ο οποίος δέχτηκε ,στηριζόμενος αποκλειστικά στην φιλοδοξία του, μιας και δεν είχε τίποτα έτοιμο.
Έτσι, σε εκείνο το σημείο ένωσε τις δυνάμεις του με τον  παλιό του φίλο Janick Gers, ο οποίος βρισκόταν τότε σε φάση απελπισίας, καθώς έχοντας περάσει από διάφορα projects και έχοντας χάσει κάθε ελπίδα για να πετύχει κάτι, είχε αποφασίσει να πουλήσει ακόμη και τον εξοπλισμό του.
Την στιγμή εκείνη του τηλεφώνησε ο Dickinson , ζητώντας την βοήθεια του για το τραγούδι που θα αποτελούσε τελικά το soundtrack της ταινίας.
Έτσι γρήγορα – γρήγορα γεννήθηκε μια πρώιμη μορφή του “bring your daughter to the slaughter”.

Η εταιρία παραγωγής ενθουσιασμένη από το τραγούδι , προτείνει στον Bruce  την ηχογράφηση ενός ολοκλήρου δίσκου και έτσι μέσα σε δυο εβδομάδες, μαζί με τον Janick , θα ολοκλήρωναν την σύνθεση του αρκετά καλού “tattooed millionaire” άλμπουμ , όπως ονομάστηκε.
Παρότι παίχτηκε καθ’ όλη την διάρκεια της solo περιοδείας του Bruce, το “bring your daughter to the slaughter”, δεν συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ, καθώς άρεσε τόσο στον  Harris, ώστε να το κρατήσει για τον επόμενο δίσκο των maiden,με τον Gers να έχει ,δίχως καλά-καλά καταλάβει, συνεισφέρει συνθετικά σε τραγούδι των maiden , χωρίς να βρίσκεται στην μπάντα.

O Adrian smith από την άλλη, με μεγάλη προώθηση από την emi, θα κυκλοφορήσει το “silver and gold”άλμπουμ, μέσω του σχήματος των A.S.A.P. (Adrian smith and project).
H εμπορική προσέγγιση στον ήχο, οδήγησε στην πενιχρή αποδοχή από το κοινό των maiden και σε συνδυασμό με την σχετικά εμπορική αποτυχία, επηρέασε σε πολύ μεγάλο βαθμό τον κιθαρίστα, ο οποίος απογοητευμένος, άρχισε να δείχνει τα πρώτα σημάδια της δυσαρέσκειας του, όταν το συγκρότημα άρχισε να συζητά σχετικά με το επόμενο δισκογραφικό τους βήμα.
Η ιστορία λέει πως ο Steve Harris ζητούσε έναν ήχο “back to basics” , με ένα πιο hard rock προσανατολισμό , μακριά από τα synthesizers και την πολυπλοκότητα των προηγούμενων δυο δίσκων.
Ο Adrian από την άλλη, πίστευε πως έπρεπε να συνεχίσουν στο μονοπάτι το οποίο είχαν χαράξει και η επικράτηση της άποψης του Steve , σε συνδυασμό με την γενικότερη απογοήτευση του Adrian σχετικά με το solo εγχείρημα του, οδήγησε στην απογοητευτικά μικρή συνθετική του συνεισφορά, η οποία περιοριζόταν μονάχα σε ένα τραγούδι και μάλιστα το πιο αδύναμο ,όπως αποδείχτηκε, το “hooks in you”.

Η ξεκάθαρα «προβληματική» συμπεριφορά του Adrian στις πρόβες, δεν άργησε να οδηγήσει στην ρήξη.
Χωρίς εντάσεις, ο Adrian παραδέχτηκε στους υπολοίπους ότι δεν έχει πια το ίδιο ενδιαφέρον και αποφάσισαν από κοινού να χωρίσουν τους δρόμους τους.
Αντικαταστάτης όμως έπρεπε να βρεθεί γρήγορα , μιας και «έτρεχε» η διαδικασία ηχογράφησης του ολοκληρωμένου συνθετικά νέου δίσκου.
Έτσι προτάθηκε στον Janick Gers να περάσει audition για την θέση του κιθαρίστα των maiden , με τον Janick , όπως έχει πει ο Murray χρονιά αργότερα, να  προσπαθεί αρχικά να μεταπείσει τον Adrian.
Η audition ήταν απαιτητική μιας και ο Gers έπρεπε να μάθει πάνω από 10 τραγούδια μέσα σε μια μέρα, με τον ίδιο να πείθει τους πάντες και ένα νέο κεφάλαιο ξεκίνησε για τους maiden, με τον Janick πάντως να μην έχει χρόνο να συνεισφέρει συνθετικά στο ήδη έτοιμο υλικό του άλμπουμ, πέραν φυσικά του “bring your daughter”…

Τον Σεπτέμβριο του 90’ κυκλοφορεί το “holy smoke” , το πρώτο single των maiden για τον νέο δίσκο και ήταν αρκετό για να φέρει τις πρώτες αντιδράσεις , ειδικά με το βίντεο του.
Η μπαντα για πρώτη φορά «τσαλακώνει» την εμφάνιση της , χαλαρώνει και διασκεδάζει σε ένα κομμάτι που ήταν εντελώς διαφορετικό από το μέχρι τότε υλικό τους.
Hard rock κιθάρες και ένας Dickinson να πειραματίζεται με πιο βραχνά φωνητικά, «ανάγκασε» πολύ κόσμο τότε (και σήμερα)  να απορρίψει αυτή τη νέα πρόταση των iron maiden.

Ένα μήνα μετά κυκλοφόρησε και το “no prayer for the dying” άλμπουμ.
Εδώ το συγκρότημα παρουσίαζε μια πιο απλούστερη μορφή της μουσικής του.
Τελείωσαν τα concept και οι μεγαλεπήβολες συνθέσεις ,ενώ και τα πολλά πλήκτρα χάθηκαν στο χρονοντούλαπο των 80ς μαζί με τα κολλάν των μελών της μπάντας.

Μπορεί το τότε νέο άλμπουμ των maiden να ήταν το πρώτο που «πάτησε γη» μετά από τα άλμπουμ των 80ς που ήταν από άλλο πλανήτη, όμως σίγουρα δεν επρόκειτο για μέτριο άλμπουμ.
Πολλοί έπεσαν στην παγίδα της υπέρ-ανάλυσης και της ψυχαναγκαστικής σύγκρισης με τα προηγούμενα πονήματα της μπάντας, με σκοπό να προβούν σε γηπεδικούς χαρακτηρισμούς ,χάνοντας τελικά ένα πολύ καλό δίσκο.
Με κομμάτια όπως το “public enema number one” και “the assassin” το συγκρότημα έδειχνε μια διαφορετική, αλλά πολύ ωραία πλευρά της, ενώ με το “holy smoke” και “bring your daughter” η μπαντα έδειχνε  μια πιο hark rock πλευρά, διατηρώντας όμως την «απειλητική» πλευρά της μουσικής της, φέρνοντας στο μυαλό την εποχή di’anno με την γνώση και την εμπειρία του 90.
Οι συνδετικοί κρίκοι με το παρελθόν είναι το ομώνυμο αριστούργημα, αλλά και το (5λεπτο) epic “Μother Russia” το οποίο αν και πολύ καλό, είναι εμφανέστατα κατώτερο των προηγούμενων epics.
Το φοβερό “run silent run deep” και το καταιγιστικό εναρκτήριο (με το μέτριο ρεφρέν) “Tail gunner”, συμπληρώνουν ένα άλμπουμ με ένα πραγματικό μέτριο τραγούδι, το “hooks in you” του Adrian.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο δίσκος έχει αρκετές και μάλιστα υπέροχες δισολιες και σπουδαία σόλο , ενώ και οι στίχοι είναι διαφορετικοί, με πιο ρεαλιστικό περιεχόμενο και μακριά από βιβλία και ιστορία.

Όμως για τους οπαδούς των maiden, ένας απλά (πολύ) καλός δίσκος ισοδυναμεί με ήττα.
Όταν έχεις ηγηθεί του heavy metal , πρέπει να βγάζεις μοναχά αριστουργήματα.
Ακόμα και το πολύ καλό εξώφυλλο μπήκε στο στόχαστρο σε σύγκριση με τα προηγούμενα.
Ακόμα και η καθαρή παραγωγή θεωρήθηκε (και από τον Dickinson) όχι η επιθυμητή.
Η τραχιά φωνή που χρησιμοποιούσε σε αρκετά κομμάτια ο Bruce, αποτέλεσε ακόμη μια αφορμή για αρνητικά σχόλια, παρότι τα «καθαρά» του φωνητικά, ήταν ίσως καλύτερα από ποτέ (και στην περιοδεία που ακολούθησε)

Και μέσα σε όλα αυτά, έλειπε και ο smith.
Ένας πολύ καλός παίχτης και φοβερός συνθέτης με σήμα κατατεθέν ήχο που πολύς κόσμος τον λάτρευε (και τον λατρεύει).
‘Έτσι, δεν ήταν και δύσκολο να βρεθεί και ο αποδιοπομπαίος τράγος στο πρόσωπο του «νέου».
Στην σκηνή  έτρεχε σαν τρελός σε ένα απλό και λιτό show χωρίς πολλά σκηνικά, κάνοντας και τους υπολοίπους (και ειδικά τον «ήσυχο» Dave) περισσότερο εκδηλωτικούς.
Επιπροσθέτως, ο Gers ήταν πιο «άγουρος», άλλαζε τα σόλο στην σκηνή και δεν έγραψε και τραγούδια (στο “bring your daughter” αναγράφεται ως συνθέτης ο Bruce ) .
Όλα αυτά λοιπόν έκαναν το Janick το εύκολο θύμα και το “no prayer..” το πρώτο στραβοπάτημα των maiden , σε ένα σωρό, από υπερβολικές και άδικες κριτικές.
Όμως αυτό που τελικά έμεινε, είναι ένας άξιος  δίσκος με μερικά κλασικά κομμάτια, που απλά ήταν κατώτερος των προσδοκιών και «έπεσε» σε μια εποχή γενικότερης αναταραχής στο εσωτερικό της μπαντας αλλά και ολόκληρου του ιδιώματος, στερώντας του μια καλύτερη θέση στην ιστορία που σίγουρα του άξιζε.


Σύντομα στο β’ μέρος η συνέχεια των 90ς για τους Iron Maiden…


 Γιώργος "Marooned"