Με την οικονομική κρίση, πολλά πράγματα έχουν πάει πολύ πίσω και εμείς μέσα σε όλο αυτό το τρελό σκηνικό, ψάχνουμε να βρούμε μια (ή και παραπάνω) διέξοδο με σκοπό να κρατήσουμε ότι μπορούμε ανέπαφο, από την παρακμή της κατάστασης που βιώνουμε.
Κάποια πράγματα βέβαια , μέσα από τις δυσκολίες, μεγαλώνουν ή διαφοροποιούνται, με όμορφο ή «τρελό» ,πολλές φορές, αποτέλεσμα.
Σαφώς όμως ,ακόμη και αυτά τα «θαρραλέα πράγματα», δεν μπορούν συνεχώς να μένουν ανεπηρέαστα από τον «ανεμοστρόβιλο» που συνηθίζει να μην κάνει διακρίσεις και σαρώνει τα πάντα.
Έτσι , και με τον χώρο της μουσικής, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ, η μισή δεκαετία της κρίσης που διανύουμε ,έχει χαρακτηριστεί από πολλούς, ως «συναυλιακός μεσαίωνας »..
Πραγματικά η κατάσταση για κάποιους είναι δραματική.
Και πως θα μπορούσε να μην είναι, όταν ο «αφρός» της μουσικής μας (iron maiden ,metallica - με μέσο όρο 60-70 ευρώ εισιτήριο) δεν μας επισκέπτεται πια (υπομονή, κάτι θα γίνει) και αναγκαζόμαστε να «την βγάζουμε» με «δευτερο-τρίτους» ή ακόμη και «πεταμένους» , «πρώην» καλλιτέχνες, οι οποίοι «μυρίστηκαν χρήμα και ήρθαν να μας τα φάνε».
Βέβαια όλα τα παραπάνω συμπεράσματα , βγαίνουν μέσα από μια ιδιαίτερη ματιά ,φουσκωμένες τσέπες και διαρκώς ανανεωμένο facebook profile.
Μέσα από αυτή την ιδιαίτερη ματιά , ο roger waters με το χλιδατο και πανάκριβο the wall show του, αποθεώθηκε, ενώ παρόμοια τύχη είχε η tour by request των -δεν βγάζουμε δίσκο- metallica (παρότι δεν πέρασε από εδώ),ενώ από τον χορό δεν θα έλειπαν οι maiden με το πανάκριβο – και με σχεδόν τα ίδια τραγούδια- maiden England tour (επίσης δεν πέρασε).
Μέσα σε αυτό το «δράμα» που μας ξέχασαν οι θεοί, κάποιοι από εμάς εκπλήρωσαν ορισμένα όνειρα τους ,καθώς μέσα σε αυτή τη δίνη της απουσίας «σημαντικών» events , παρακολουθήσαμε μερικά φοβερά show και τσεκάραμε περισσότερα «νι» στην λίστα με τις επιθυμίες μας…
Ειδικά η επαρχία , οπού επικές στιγμές έλαβαν χώρα την τελευταία 5ετια..
Ας μην αρχίσω όμως να απαριθμώ τα παρά πολλά γεγονότα που ζήσαμε μέσα σε αυτό το «συναυλιακό μεσαίωνα »,αλλά ας επικεντρωθώ στο τελευταίο event της λίστας (όπου όλα τα παραπάνω ξανακούστηκαν και ξαναγράφτηκαν) , την συναυλία /περιοδεία του warrel dane με σκοπό την παρουσίαση ολοκλήρου του “dead heart in a dead world”.
Πρέπει να πω, ότι ο εν λόγω δίσκος είναι και το αγαπημένο μου nevermore άλμπουμ, καθώς και ένα από τα πλέον λατρεμένα μου στην ιστορία της μουσικής, οπότε δεν υπήρχε η πιθανότητα να χάσω τέτοια συναυλία , έστω και χωρίς τον τεράστιο Jeff Loomis.
Όσο για το αν ο warrel το κάνει για τα λεφτά, έχω να πω πως προφανώς κάπως πρέπει να «τη βγάλει», αλλά αν ήταν μόνο για αυτό, τότε δεν θα «πάγωνε» τους (εμπορικά πετυχημένους) nevermore, ανασταίνοντας με ρίσκο, τους ,εμπορικά πολύ μικρότερους, sanctuary.
Την βραδιά άνοιξαν πολύ πετυχημένα οι Dream Rites, οι οποίοι με το φοβερό «λατρεύουμε maiden» στυλ τους και με έναν φοβερό τραγουδιστή, πραγματικά μας άνοιξαν την όρεξη για το κυρίως πιάτο ,κλείνοντας το σετ τους με μια διασκευή στο “powerslave”.
Για τους web που ακολούθησαν ,δεν έχω να πω κάτι, μιας και δεν είναι του γούστου μου το στυλ τους..
Η ώρα είχε φτάσει όμως για τον warrel dane και παρότι αρχικά είχαμε επιφυλάξεις για τον αριθμό των κομμένων εισιτηρίων, τελικά κρίνεται αξιοπρεπείς η προσέλευση του κόσμου.
Το show ξεκινά αναμενόμενα με το “narcosynthesis”.
Φοβερή αντίδραση από το κοινό, το οποίο τραγουδούσε και χοροπηδούσε ασταμάτητα.
Ο dane πολύ καλός ερμηνευτικά, καθώς παρότι τα χρόνια περνάνε , ο τύπος κρατά το επίπεδο, με την προσπάθεια και την επιμονή του.
Ορεξάτος και με διάθεση για ιστορίες ανάμεσα στα κομμάτια, έδινε την εντύπωση ότι το ζούσε με όλη του την καρδιά.
Μεγάλο όνειρο για μένα το επόμενο κομμάτι το οποίο άκουσα ζωντανά για πρώτη φορά : “we disintegrate”.
Εκπληκτική ερμηνεία του warrel και στα «ψηλά» και στα “normal” του , ο οποίος μάλλον απέδειξε ότι τουλάχιστον στο πρώτο μισό του σετ , τα «βγάζει» όλα σχεδόν άνετα, και ειδικά τα κομμάτια των nevermore, στα οποία είναι σίγουρα αρκετά άνετος, σε αντίθεση με αυτά των sanctuary που , πιστεύω, είναι και ο κυριότερος (ακόμα και από την ηλικία του) λόγος καταπόνησης της φωνής του.
Η μπάντα του (από την Βραζιλία) αποτελούμενη από πολύ καλούς παίκτες μας μετέφερε όσο καλυτέρα γινόταν στο «νεκρό κόσμο» ,παρότι υπήρχαν και κάποια λαθάκια ( και από τον dane), ενώ ήταν και φοβερά επικοινωνιακοί.
Πάντως όσο και αν τα έβγαλαν πέρα με το απαιτητικό υλικό, δεν κατάφεραν να μας κάνουν να ξεχάσουμε την απουσία του Jeff Loomis, ο οποίος πέρα από απαραίτητος , είναι από τους καλυτέρους / αγαπημένους κιθαρίστες όλων των εποχών.
Αναμενόμενος χαμός στα “inside four walls” και “the river dragon has come”, αλλά για μένα , μεγάλη στιγμή το σπάνιο και αινιγματικό (που όπως είπε και ο dane , ποτέ δεν εξηγεί ακριβώς το νόημα) “evolution 169”.
το “heart collector” σίγουρα συγκαταλέγεται μέσα στις κορυφαίες στιγμές (πάντα και παντού) ενώ λίγο αργότερα (“engines of hate”,”sound of silence”) και μετά την «ανάσα» στα καταπληκτικά “insignificant” και “believe in nothing” ηρθε ο πανικός του “dead heart” σε μια συγκλονιστική εκτέλεση.
Το “forever” άρχισε να παίζει σε στυλ τζαμαρισματος (αυτό είναι metal!) ο ένας κιθαρίστας και έτσι από το πουθενά ο dane άρχισε να το τραγουδά, στέλνοντας μας στον παράδεισο για λίγο , πριν το «γυρίσουν» στο “dreaming neon black”(συγκίνηση) , ενώ το encore περιλάμβανε και το “future tense”(μεγαλείο) , αλλά εκεί που έγινε «σκοτωμός» ήταν στα “born” και “enemies of reality”, με τον dane να δίνει αψεγάδιαστες ερμηνείες και ταυτόχρονα μια μεγάλη «σφαλιάρα» σε όσους δεν ηρθαν.
.
Η βραδιά έκλεισε ,με λάθος τρόπο κατά την άποψη μου, με το “this godless endeavor”.
Επικό κομμάτι-έκπληξη, αλλά λέω «λάθος», καθώς ο warrel στα 54 του και μετά από μια-μισή ώρα συναυλίας δεν τα κατάφερε καλά, σε τούτο το απαιτητικό και μακροσκελές κομμάτι.
δεν πειράζει…
Συνολικά , περάσαμε υπέροχα και το απωθημένο “dead heart” εκπληρώθηκε επιτυχώς, ενώ είναι σπουδαίο το γεγονός, ότι και πόλεις της επαρχίας κατάφεραν να απολαύσουν έναν τεράστιο μουσικό, χωρίς ταλαιπωρία και με χαμηλή τιμή εισιτηρίου.
Οι nevermore παραμένουν μεγάλη αγάπη και πρέπει να τα ξαναβρούν, ενώ ο dane παραμένει μέσα στους πολύ αγαπημένους μου τραγουδιστές (μην πω ο κορυφαίος) και παρότι σίγουρα δεν είναι ο ίδιος που ήταν πριν 10 χρόνια, κρατιέται σε αξιοπρεπέστατο επίπεδο ανατριχιάζοντας μας ακόμα , κάνοντας τα αρνητικά σχόλια κάποιων , τουλάχιστον υπερβολικά, την στιγμή μάλιστα που κανείς από τους παλιούς δεν είναι ίδιος (ούτε ο Dickinson ούτε ο halford κλπ), ενώ τα περισσότερα από αυτά τα σχόλια , πηγάζουν ξεκάθαρα από την μερική του ερμηνευτική αδυναμία στο υλικό των sanctuary τα τελευταία 4 χρόνια .
Τέλος , θα ήθελα να πω και κάτι ακόμα για τα πολλά σχόλια που ακουστηκαν περί «αρπαχτης».
Όπως εξήγησα και στον πρόλογο, από την αρχή δεν ενστερνίστηκα την άποψη αυτή, αφού πιστεύω , πως σαν βασικός τραγουδιστής – στιχουργός των nevermore , ο warrel έχει κάθε δικαίωμα να κάνει κάτι τέτοιο, ειδικά από την στιγμή που ,όπως είπαμε παραπάνω, βρίσκεται στους sanctuary πλέον , με τους nevermore να είναι «παγωμένοι»- διαλυμένοι και αυτό πρέπει να το καταλάβουν κάποιοι:
Μέχρι και αν τα ξαναβρούνε μεταξύ τους, τραγούδια των nevermore μπορούμε να ακούμε μονάχα με κάτι τέτοιες «αρπαχτές»..
Περιμένουμε την επόμενη λοιπόν…
Γιώργος "Marooned"
Liveαρα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεος ο Warrel!!!