Iron maiden - The Book Of Souls

Iron maiden.
Η κορυφαία heavy metal  μπαντα .
Εκπληκτικοί δίσκοι, τρομερές συναυλίες, φοβερά live albums.
Εντάξει τα 80ς .
Λατρεία για τα 90ς (Blaze rules) και φυσικά θαυμασμός και για την πορεία τους μετά το reunion.
Μεγάλο το πρόβλημα λοιπόν με κάτι «περίεργους» σαν και μένα, καθώς είμαι καταδικασμένος να έρχομαι κάποιες φορές  «αντιμέτωπος» με διαφόρους «γνώστες» ,οι οποίοι σε «μεταλλικές» και maiden-ικες κουβέντες, ούτε λίγο ούτε πολύ, αμφισβητούν την αντικειμενική μου κρίση απέναντι στην maiden δισκογραφία.

Έτσι, κάποια στιγμή έπεσα κι εγώ στην παγίδα,  να αναρωτηθώ για το αν η κρίση μου επηρεαζόταν από την μεγάλη μου αγάπη για την μπαντα.
Όλα αυτά μέχρι το τέλος του 2009, καθώς την απάντηση σε αυτό τον εσωτερικό μου «προβληματισμό»,  την έδωσε η ίδια η μπαντα…
Όχι μόνο δεν ήμουν «τυφλός οπαδός», αλλά ,από ότι φάνηκε, έγινα και αυστηρός κριτής τους, όταν αυτοί κυκλοφόρησαν το απογοητευτικό “the final frontier”, το 2010…
Nα τονίσω ότι αυτός ο δίσκος είναι ο μοναδικός maiden δίσκος που δεν μου κάνει, και όχι απλώς δεν μου κάνει, αλλά τον θεωρώ σχεδόν κακό.
Για μένα τουλάχιστον, αυτό το άλμπουμ «έσπασε» ένα εκπληκτικό σερί, που διατηρούνταν από την αρχή της καριέρας τους , μέχρι τότε.
Από το εξώφυλλο , την παραγωγή, τον ανόρεκτο Bruce, τα κουραστικά κομμάτια και τους μέτριους στίχους, ο δίσκος ήταν η απόλυτη απογοήτευση για μένα και σε συνδυασμό με το μουδιασμένο set list της περιοδείας που ακολούθησε , αλλά και της επόμενης –χάσιμο χρόνου- περιοδείας “maiden england”, θεώρησα ότι το συγκρότημα έφτασε στο καλλιτεχνικό ναδίρ του.

Ώσπου φτάσαμε στο 2015 και  ανακοινώθηκε ότι ο Bruce είναι καλά στην υγεία του και οι maiden ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν ,έστω και 5 χρόνια μετά, τον 16ο δίσκο της καριέρας τους με τίτλο “the book of souls”.
Mε την ίδια αυστηρότητα που έκρινα το προηγούμενο άλμπουμ, πίστευα πως δεν θα ήταν δύσκολο για την υπερ-μπάντα να ξεπεράσει με μηδαμινή προσπάθεια το “frontier”,αλλά παρότι όχι μικρό, δεν μπορώ να πω ότι κρατούσα και μεγάλο καλάθι.

Από την μια ,με χαροποίησε το γεγονός ότι ο Harris άφησε επιτέλους τον Dickinson να γράψει μόνος του (2) κομμάτια (με το ένα εξ’αυτων να αποτελεί  το μεγαλύτερο σε διάρκεια που έχουν κάνει ποτέ - 18 λεπτά), ενώ υπήρχαν και κάποια μικρά σε διάρκεια (smith-Dickinson) που έφεραν ελπίδες για πιο ουσιαστικό / γρήγορο υλικό.

βλέποντας όμως γενικότερα  τις μεγάλες διάρκειες των τραγουδιών που δόθηκαν στην δημοσιότητα, αλλά και το γεγονός ότι για πρώτη φορά ο δίσκος θα ήταν διπλός,  προβληματίστηκα.
παρότι λατρεύω τα μεγάλα τους κομμάτια, πίστευα πως εδώ  πιθανόν να  έχουμε πάλι αυτή την «φλυαρία» του frontier, με την λογική του επιτηδευμένου «ξεχειλώματος».

λάθος.


Με το που αποκαλύφθηκε το (ικανοποιητικό) εξώφυλλο  και κυκλοφόρησε το single “speed of light”, η παλιά γνώριμη Maiden-ικη ανυπομονησία επανήλθε.
Δεν συμμερίστηκα καν την μικρή απογοήτευση που έλαβε χώρα σε κάποια πηγαδάκια οπαδών, καθώς το θεωρώ ένα πολύ ωραίο (να πω φοβερό;) τραγούδι με τις Virtual-like κιθάρες να αφήνουν πολύ καλές εντυπώσεις.

Όμως λογικά το «ψωμί» θα βρισκόταν (και) αλλού…

Με το που ανοίγει ο δίσκος με το “if eternity should fail” , τα πράγματα μπαίνουν στην θέση τους.
Φανταστικό τραγούδι από τον Dickinson, με ωραίες κιθάρες και απίστευτο/κολλητικό/σπουδαίο ρεφρέν που σε παρασύρει.
Είναι πραγματικά φοβερό να βλέπεις μια μπαντα μετά από τόσα χρόνια να γράφει τέτοιο κομμάτι.
Ακούγοντας το , δεν μπορείς παρά να σκεφτείς ότι θα  έπρεπε να είχε δοθεί στον Bruce από παλαιότερα τέτοιου είδους συνθετική ελευθερία.
Τραγούδι που όπως δήλωσε ο ίδιος προοριζόταν για δικό του άλμπουμ, το οποίο και φαίνεται από τα ωραία και ασυνήθιστα intro/outro.
Το “speed of light” που ακολουθεί, τα είπαμε και παραπάνω, είναι ένα πολύ καλό single , το οποίο κολλάει ακόμη περισσότερο μέσα στη ροή του δίσκου.
Αισίως το τρίτο κομμάτι  είναι το «the great unknown».
Με το που ξεκινά το αργό intro, ξέρεις περίπου τι θα ακούσεις:
Τυπικοί maiden της reunion εποχής,  σε μια από τις πιο αδύναμες συνθέσεις του δίσκου ,που όμως παρ'όλα αυτά πρόκειται για ένα αξιοπρεπές κομμάτι.
Το “red and the black” όμως που ακολουθεί, μας βάζει για τα καλά στην θέση μας και μας θυμίζει ποιος είναι ο αρχηγός του παιχνιδιού.
Ο Steve Harris, συνθέτει ίσως το καλύτερο τραγούδι του δίσκου και μέσα σε 13 λεπτά μας θυμίζει γιατί αγαπήσαμε αυτή τη μπαντα..
Ξεκινώντας με ένα bass intro σε στυλ “blood on the worlds hands” (x-factor για όσους δεν θυμούνται την χρονιά 1995), το κομμάτι εξελίσσεται με φοβερό τρόπο, με τους κιθαρίστες να παίζουν πανέμορφα θέματα.
Ειδικά , σημεία σαν και αυτό που ακολουθεί μετά το ένατο λεπτό, είναι ικανά να αλλάξουν τη ζωή μας…
Το μονό αρνητικό, το αρχικό riff , που θυμίζει έντονα ένα τραγούδι των uriah heep .
Ψιλά γράμματα…

Ο Adrian Smith τηρεί την «υπόσχεση» που είχε δώσει σε μια συνέντευξη παλαιότερα για μικρότερα κομμάτια, και με αυτό το σκεπτικό μας δίνει (με την βοήθεια του Steve) το «when the river runs deep» που ακολουθεί.
Κλασικό, δυνατό, πομπώδες, μικρό, μας δίνει τους maiden που είχαμε να ακούσουμε από το dance of death.
Πολύ ωραίο τραγούδι, κοπάνημα και κλάμα μαζί.

Το πρώτο cd ,κλείνει με το ομώνυμο κομμάτι.
Σύνθεση του Janick και του Steve , μας δίνει ένα κομμάτι (κλασικά) επικών διαστάσεων στην γραμμή που οι δυο τους έχουν χαράξει με κομματάρες στο στυλ του “legacy” και του “dance of death”.
Η  διαφορά είναι ότι, (αφήνοντας στην άκρη το όμορφο και  πολύ μικρό ακουστικό intro)  το εν λόγω κομμάτι μπαίνει κατευθείαν στο «ψητό» με progressive riffing και φοβερή ερμηνεία από τον Bruce.
Ο Janick για πολλοστή φορά αποδεικνύει την δίκαιη εδραίωση του στην κύρια συνθετική ομάδα των maiden , γράφοντας ένα ακόμα κορυφαίο τραγούδι με αξιόλογη καθαριστική δουλειά, που μάλλον θα ακούσουμε και ζωντανά.
Οι στίχοι διαπραγματεύονται τον πολιτισμό των Mayas, με τον Steve να φιλοσοφεί σχετικά με την ματαιότητα του υλισμού.
Πάντως τη φήμη που οι ίδιοι οι maiden διέδωσαν, πως προσέλαβαν έναν ειδικό (ερευνητή ή κάτι τέτοιο) στο θέμα του πολιτισμού των Mayas , δυσκολεύομαι να την πιστέψω, μιας και το περιεχόμενο των στίχων δεν εμβαθύνει σε τέτοιο σημείο…


Μπαίνουμε στο δεύτερο δισκάκι με ένταση.
“death or glory” με τον Adrian (με βοήθεια από τον Steve φυσικά) να τηρεί ξανά την υπόσχεση με ένα γρήγορο κομμάτι γεμάτο αδρεναλίνη.
Αν η συσκευασία του άλμπουμ έγραφε 1988 ή κάτι τέτοιο , όλοι (μα όλοι) θα παραμιλούσαν για το εκπληκτικό κουπλε αυτού του τραγουδιού.
το ρεφρέν (και πρι ρεφρέν) θα μπορούσε να είναι και καλύτερο, αλλά μιλάμε για τραγούδι Α’ εθνικής έτσι κ’ αλλιώς.

“shadows of the valley” ή αλλιώς μια ακόμα σύνθεση του Janick = εγγύηση.
Το αχαρακτήριστο intro κλέβει πόντους από αυτό το (κατά τα άλλα) σπουδαίο τραγούδι , όχι για κάποιον άλλο λόγo, αλλά γιατί είναι ολόιδιο με το “wasted years”.
Απορώ πως το άφησαν να περάσει..
Το προσπερνάμε όμως αναγκαστικά καθώς πρόκειται για μια δυνατή στιγμή με πολύ ωραίο ρεφρέν και χορωδιακά σημεία για το κοινό, που λογικά θα κληθεί να τραγουδήσει.

Στην συνέχεια οι ρυθμοί πέφτουν σε μια «μελαγχολική τριλογία».

Όμορφο και συγκινητικό το “tears of the clown”  που αναφέρεται στο άσχημο τέλος του Robbie Williams , με το ρεφρέν να συγκαταλέγεται στα καλύτερα του δίσκου,  ενώ ακολουθεί η μοναδική (για άλλη μια φορά) σύνθεση του Dave Murray, “the man of sorrows” .
Στην αρχή το θεωρούσα μέτριο και η αλήθεια είναι ότι διεκδικεί με αξιώσεις μια εξέχουσα θέση στη λίστα με τα πιο αδύναμα, ωστόσο είναι εν τέλει ένα αρκετά όμορφο κομμάτι με μελαγχολικές , χαρακτηριστικές Dave κιθάρες και με ωραίους στίχους από τον Harris που παίρνει χρόνο για να το καταλάβεις.
Δεν παύει όμως να είναι (για άλλη μια φορά) κάπως απογοητευτικό  το γεγονός ότι  αυτή η -όχι και τόσο "δυνατή" - σύνθεση , είναι η μόνη που αντιπροσωπεύει την συνθετική παρουσία του Murray στον δίσκο. 
Πάντως το κενό το  γεμίζει άνετα με το φοβερό παίξιμο του.

“Empire of the clouds” για τον επίλογο, μια σύνθεση 18 λεπτών , του Dickinson.

Εξέλιξη.. έμπνευση. συγκίνηση.

Σε μια διαφορετική σύνθεση, ο Bruce παίρνει χέρι-χέρι το κάθε μέλος και το οδηγεί σε αυτό τον αριστουργηματικό επίλογο.
Με πρωταγωνιστή το πιάνο, καθ’ολη την διάρκεια του τραγουδιού (παιγμένο από τον Dickinson), η σύνθεση αλλάζει και περνά από διάφορα στάδια (και με ένα μικρό "δάνειο" απο το "legacy")  progressive μουσικής, με δραματικές ερμηνείες από έναν Bruce που μας περιγράφει μια ιστορική αεροπορική τραγωδία κλείνοντας με μεγαλειώδη τρόπο τον δίσκο.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι maiden επέστρεψαν με ακόμη ένα εξαιρετικό δίσκο.
Τα χρόνια που πέρασαν από το προηγούμενο μπορεί να είναι αρκετά, όμως η ποιότητα του “book of souls” δεν κοιτάει ημερολόγια.
«Ντυμένο» με  μια αρκετά καλή παραγωγή, με τις «τυπικές» , αλλά και την «περίεργη» στιγμή του, το άλμπουμ δικαιολογεί απόλυτα και την διάρκεια του, αλλά και το τεράστιο όνομα των δημιουργών του. 
Πολλοί θα πουν και πάλι ότι «μονό έτσι παίζουν οι maiden».
Εμείς αλλάζουμε λίγο την σειρά των λέξεων για να βγάλουμε το σωστό νόημα:
Μόνο οι Maiden παίζουν έτσι..




Παρακάτω ακολουθεί η λίστα με τα σόλο του δίσκου.


1. If Eternity should fail              Fade out solo: Adrian Smith

2. Speed of Light                        1st Dave Murray, 2nd Adrian Smith 
                
3. The Great Unknown               1st Janick Gers, 2nd Adrian Smith, 3rd Dave Murray

4. The Red and the Black            (η lead που ακολουθεί φωνητικά ο Bruce,
                                                       από τον Janick Gers)
                                                      1st Adrian Smith, 2nd Janick Gers,
                                                      3rd Dave Murray, 4th Adrian Smith 

5. When the River Runs Deep     1st Dave Murray, 2nd Janick Gers, 3rd Adrian Smith 

6. The Book of Souls                   1st Dave Murray, 2nd Janick Gers, 3rd Adrian Smith 
                                                             Fade out solo: Dave Murray/ Adrian Smith 

7. Death or Glory                         1st Dave Murray, 2nd Adrian Smith

8. Shadows of the Valley             1st Janick Gers, 2nd Adrian Smith, 3rd Dave Murray

9. Tears of a Clown                      1st Adrian Smith, 2nd Dave Murray

10. The Man of Sorrows               1st (intro) & 2nd Dave Murray,
                                                       3rd Adrian Smith, 4th Janick Gers

11. Empire of the Clouds              1st Dave Murray, 2nd Adrian Smith




Σημείωση:
Η λίστα έχει διαμορφωθεί συμφωνά με αυτό που εγώ ακούω στον δίσκο και δεν έχει επιβεβαιωθεί η εγκυρότητα της, οπότε ενδέχεται να υπάρχουν λάθη.

Υπομονή μέχρι να βγουν σε περιοδεία.

Up the irons!




Γιώργος "Marooned"