Τους Scorpions τους ξέρουν οι πάντες. Ακόμη και άνθρωποι που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την rock μουσική, γνωρίζουν και πιθανότατα, ως ένα σημείο, ακούνε Scorpions.
Το συγκρότημα από την γερμανία στην πολυετή καριέρα του, έχει φροντίσει να γράψει μερικά από τα πιο γνωστά και εμπορικά τραγούδια στην ιστορία της μουσικής και κυρίως μέσα από τις μπαλάντες του, έχει δημιουργήσει ένα πολύ μεγάλο σύνολο «περαστικών» ,από το είδος, ακροατών, οι οποίοι γιγάντωσαν την φήμη τους στην πορεία του χρόνου.
Στην τελείως αντίθετη πλευρά βρίσκονται και κάποιοι που , για τους ίδιους λόγους (εμπορικότητα), τους έχουν ξεγράψει εντελώς, ξεχνώντας ακόμα και το γεγονός, πως σχεδόν όλες οι επιτυχημένες τους μπαλάντες , προέρχονται από φοβερούς δίσκους , όπως “blackout” , “love at first sting” , “animal magnetism”κλπ.
Δίσκοι κυρίως της δεκαετίας του 80’ (αλλά και μετέπειτα ως ένα βαθμό), που περιείχαν εμπορικό αλλά σπουδαίο και συχνά metal-ίζον hard rock, και κατάφεραν με την σειρά τους να διατηρήσουν , αλλά και να δημιουργήσουν εκ νέου , ένα ισχυρό και τεράστιο fan base που διατηρείται μέχρι σήμερα
Αν η αφετηρία τους ήταν το 1980, όπως για πολλούς άλλους, έτσι και για μένα ,οι Scorpions θα ήταν και πάλι μια πολύ αγαπημένη μπάντα για τους άνωθεν λόγους. Ωστόσο ο κυριότερος λόγος που οι σκορπιοί είναι ένα από τα 3-4 πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα , είναι η πρώτη τους δεκαετία, αυτή των 70’ς και συγκεκριμένα η περίοδος που στο συγκρότημα βρισκόταν ο ένας και μοναδικός Uli Jon Roth.
Είναι η περίοδος που πολλοί εκτιμούν περισσότερο από την εμπορικότερη (αλλά και σπουδαία, όπως είπαμε) πορεία της επόμενης δεκαετίας για το συγκρότημα.
Μια εποχή που είχε μεγαλύτερο αντίκτυπο στο χώρο του σκληρού ήχου, αλλά και ,μοιραία, μικρότερο εμπορικό εκτόπισμα από την μετέπειτα πορεία της μπάντας.
Μια περίοδος που η κιθαριστική δουλειά ήταν απαράμιλλη και η εμπορική διάθεση της μπάντας δεν είχε εκδηλωθεί ακόμα.
Ας δούμε όμως από πού ξεκίνησαν όλα αυτά…
Ήδη από το 1972 οι Scorpions είχαν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους , το πολύ καλό “Lonesome crow”, ένα άλμπουμ με εντελώς διαφορετικό ήχο από ότι θα μας παρουσίαζαν στο μέλλον, καθώς εδώ ακούμε ένα συγκρότημα επηρεασμένο από το kraut rock με πολλά ψυχεδελικά στοιχεία.
Δίπλα στους Rudolf Schenker και Klaus Meine,βρίσκονταν οι Lothar Heimberg στο μπάσο, Wolfgang Dziony στα τύμπανα, αλλά στην lead κιθάρα βρίσκονταν τότε ο πιτσιρικάς Michael Schenker ,μικρότερος αδερφός του Rudolf, ο οποίος σύντομα θα άλλαζε την πορεία των σκορπιών με τις επιλογές του.
«Δίπλα» τους , ένας φίλος τους είχε το δικό του συγκρότημα, τους Dawn road.
Αυτός ο φίλος τους λάτρευε τον Jimi Hendrix και την κιθάρα γενικότερα και είχε ήδη κάποιες ιδέες-τραγούδια για ένα πιθανό δισκογραφικό ντεμπούτο.
Παράλληλα , οι σκορπιοί έδιναν συναυλίες και κατάφεραν μάλιστα να κλείσουν την θέση του support στην περιοδεία των UFO, οι οποίοι έχοντας ήδη κυκλοφορήσει το δεύτερο τους άλμπουμ “ufo2” , είχαν κάποια επιτυχία , κυρίως στην Ιαπωνία και στην Γερμανία.
Ο τότε κιθαρίστας τους δεν κατάφερε να φτάσει εγκαίρως για την πρώτη συναυλία της περιοδείας και οι UFO ζήτησαν από τον νεαρό Michael Schenker να αναλάβει χρέη lead κιθαρίστα για εκείνη την συναυλία, όπως και έγινε.
Τι και αν η περιοδεία συνεχίστηκε χωρίς τον Michael;
Οι UFO ήταν πλέον σίγουροι πως ήθελαν τον ταλαντούχο «σκορπιό» στο συγκρότημα τους, με τους Scorpions παρότι τον είχαν ανάγκη , να τον ενθαρρύνουν για την μεταγραφή, καθώς όπως έλεγαν, «δεν μπορούμε να του στερήσουμε μια τόσο μεγάλη ευκαιρία».
Όμως τώρα οι σκορπιοί ήταν αυτοί που έπρεπε να βρουν αντικαταστατή για τις άμεσες συναυλιακές τους υποχρεώσεις και τελικά δεν δυσκολεύτηκαν και τόσο, αφού ο φίλος τους και κιθαρίστας των Dawn Road , ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον Uli Jon Roth, προσφέρθηκε να τους βοηθήσει.
Με το που τελείωσαν τις συναυλιακές τους υποχρεώσεις, ο Uli , πιστός στο όραμα του με τους Dawn road, απορρίπτει την πρόταση του Rudolf για πλήρη ενσωμάτωση του στις τάξεις των Scorpions, και ο Rudolf με την σειρά του, σε μια κίνηση απελπισίας, ανακοινώνει το πρόωρο τέλος των τελευταίων.
Σαν καλός όμως «μάνατζερ» (ok , με εισαγωγικά) που ήταν και σίγουρος πως θέλει να συνεργαστεί οπωσδήποτε με τον Uli, ο Rudolf Schenker αρχίζει να συχνάζει στις πρόβες των Dawn Road και σύντομα καταφέρνει να γίνει και μέλος τους.
Γρήγορα κατέληξαν πως θα ήταν φρονιμότερο να εντάξουν και τον Klaus Meine στις τάξεις τους , ως πιο ικανό τραγουδιστή από τον Uli και έτσι έχουμε στην ουσία μια «μίξη» των δυο συγκροτημάτων, με το όνομα “Scorpions” να επιλέγεται λόγω δισκογραφικού συμβολαίου και μιας κάποιας φήμης (μάνατζερ και μάλιστα χωρίς εισαγωγικά!).
Μαζί με τα υπόλοιπα μέλη των dawn road (Achim Kirschning-πλήκτρα , Francis Buchholz-μπάσο , Hans-Jürgen Rosenthal-τύμπανα), οι ανανεωμένοι πλέον, Scorpions μπαίνουν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν το στην ουσία, πρώτο τους άλμπουμ, το οποίο δεν είναι άλλο από το “fly to the rainbow”.
Είναι απλά ένα αριστούργημα, ένα από τα λίγα, τόσο θεϊκά άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής, ένας δίσκος με απίστευτη έμπνευση και με συλλογική προσπάθεια αρκετών ανθρώπων (έτσι όπως η κατάσταση διαμορφώθηκε).
Μέσα από μια “cult” , 70’ς καθαρή παραγωγή, οι Scorpions μας ξανάσυστήνονται, με το νέο τους πρόσωπο , ικανό να αλλάξει μια για πάντα την πορεία της μπάντας.
Αρκεί ένα άκουσμα για να καταλάβει κανείς ότι εδώ συναντιόνται δυο διαφορετικοί κόσμοι, αυτοί των συγκροτημάτων που ενωθήκαν για την δημιουργία αυτού του δίσκου, με τις «παραδόσεις» των «παλιών» συγκροτημάτων να μην έχουν θυσιαστεί.
Πραγματικά, υπάρχουν τραγούδια (“Drifting sun” , το δεύτερο μισό του “Fly to the rainbow”) οπού τα φωνητικά τα αναλαμβάνει ο Uli όπως έκανε με τους dawn road, ενώ ο Rudolf αναλαμβάνει τα φωνητικά στο “They need a million” , όπως έκανε στην αρχή των σκορπιών (στα τέλη της δεκαετίας του 60) και παρόλα αυτά η ροή του δίσκου κυλά με φοβερή ομοιογένεια
Με το εναρκτήριο “Speedy’s coming” όμως , γίνεται εξαρχής κατανοητό για το τι ποιότητας μουσική θα ακούσουμε. μιλάμε για ένα καταιγιστικό κομμάτι, με μια heavy (ειδικά για τα δεδομένα της δεκαετίας) προσέγγιση στην δομή, με έναν Uli Jon Roth να δείχνει αμέσως τις προθέσεις του και με ένα καταπληκτικό-κολλητικό ρεφρέν , συγκαταλέγεται ως μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, αλλά και των Scorpions γενικότερα.
Σειρά έχει το σπουδαίο “They need a million” , με έναν Rudolf να δίνει ρέστα στην ερμηνεία του και έναν Uli να κεντάει κανονικά (αλήθεια πόσες φορές θα το γράψω αυτό;), ενώ οι στίχοι μας μιλούν για την πληρότητα μέσω της απλότητας κατακρίνοντας το κυνήγι για το χρήμα.
Το “Drifting sun” έρχεται από τις μέρες των Dawn road και τα φωνητικά τα αναλαμβάνει ο Roth, υποβοηθούμενος από τον Klaus σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ , ενώ σίγουρα μερικά από τα σπουδαιότερα σόλο που ακούσαμε ποτέ , έρχονται από αυτό το κομμάτι.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι ο Roth , χωρίς να έχει σπουδαία φωνή, σε τέτοιου είδους τραγούδια, νιώθεις πως είναι ο κατάλληλος και πραγματικά δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω, ενώ και στίχοι του είναι πολύ ωραίοι αν και ασαφείς.
Μετά το πανέμορφο “Fly people fly”, έχουμε το καταπληκτικό “This is my song” , το οποίο χαρακτηρίζεται από μια σπουδαία καθαριστική δισολία, μια συγκινητική ερμηνεία του Meine και εκπληκτικές μπασογραμμές (που όπως μάθαμε αργότερα, ηχογραφηθήκαν από τον ίδιο τον Roth) , ενώ ο δίσκος κλείνει μαγικά με ένα από τα καλύτερα τραγούδια των σκορπιών γενικά, το “Fly to the rainbow” το οποίο είναι σύνθεση του «πρώην» Michael Schenker και του «νυν» Uli Jon Roth .
Αρκετά μεγάλο σε διάρκεια αποτελείται στην ουσία από τρία μέρη, με το πρώτο να είναι σχεδόν folk ακουστικό , το δεύτερο να αντικατοπτρίζει πλήρως τον hard rock ήχο που είχαν οι Scorpions στα 70ς και τέλος το τρίτο να βγάζει πλήρως όλη την ουσία του Roth μέσα σε μερικά λεπτά και με τους ποιητικούς του στίχους να δίνει ένα θριαμβευτικό τέλος σε έναν δίσκο χωρίς αδύναμες στιγμές .
Το κάθε μέλος ξεχωριστά συμβάλει τα μέγιστα , ενώ ακόμα και ο ,σχεδόν guest, Achim Kirschning, παίζει όμορφα πράγματα με τα πλήκτρα του.
Όμως χωρίς υπερβολές, ο άνθρωπος που κλέβει την παράσταση είναι ο ίδιος ο Uli , ο οποίος εδώ ξεκινά αυτό που θα καταφέρει να ολοκληρώσει στα επόμενα χρόνια, να εισάγει δηλαδή στο χώρο του hard rock/heavy metal εντελώς καινούρια στοιχεία, επηρεάζοντας τους πάντες.
Προσωπικά μιλώντας το “fly to the rainbow”, είναι το αγαπημένο μου Scorpions άλμπουμ αλλά και γενικότερα στο hard rock , ενώ και «κιθαριστικά» είναι ο πιο αγαπημένος μου δίσκος και ο κυριότερος λόγος που τοποθετώ τον Uli στην κορυφή.
Όμως αυτή ήταν απλά η αρχή της “Uli era ” για το συγκρότημα.
Οι Scorpions είχαν πολλά ακόμη να προσφέρουν και αρκετά ακόμη πράγματα να κάνουν , προτού εκπνεύσει η δεκαετία των 70’ς.
Σύντομα στο δεύτερο μέρος…
George "Marooned"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου